Kak, ik had aan alles gedacht, maar geen schone sweater. Druk in de weer met toetendoekjes probeerde ik de schade te beperken. Een vriendelijke ober kwam meteen aangesneld met een theedoek.
‘Gaan we nu naar de bioscoop?’ De natte sweater deerde hem totaal niet.

De zaal zat vol met kinderen, ouders en grootouders. Ik had hem goed voorbereid, het zou donker zijn met harde geluiden. Wist ik veel. Het licht bleef op schemerstand en van hard geluid was geen sprake. Ademloos keek hij naar Dikkie Dik, poes Muis en hond Blaf en ademloos keek ik naar het ventje naast me. Wat fantastisch om hem zo te zien genieten.

Na afloop moest er natuurlijk worden geplast. In een overvolle toiletruimte was het wachten op onze beurt. Toiletruimtes zijn altijd te krap, zeker met een levendige onderzoekende peuter.

‘Nee niet met je handen aan de bril!’ Onmiddellijk gooit hij zijn beide armen in de lucht. Ik kon hem nog net onder zijn oksels grijpen anders was hij verdwenen in de toch al niet te schone toiletpot.
‘Zo, nu moet oma ook plassen.’ Hij probeerde het slot al open te maken met zijn kleine garnaaltjes. En toen kwam het. Ik vermoedde het al bij het eerste woord. Het werd op een manier gezegd dat je weet dat er iets komt wat je totaal niet in de hand hebt.
‘Oma?’
‘Ja.’
‘Oma, heb jij een piemel?’ Zijn stemmetje schalde luid en duidelijk door de ruimte.
Omg, daar hing ik dan boven de pot, jas aan en mijn rugzak bungelde ergens halverwege mijn schouder. Het zweet brak me aan alle kanten uit.
‘Nee, dat heb ik niet.’
Het kon nog erger. Hij ging op zijn hurken zitten en vroeg: ‘Mag ik eens kijken.’
‘Nee.’ Wist ik er nog uit te persen.

Even later stapten we de toilet uit. Ik met een knalrood hoofd en hij onbevangen. Op naar de volgende activiteit, handen wassen. En ja … ik werd bevreemd aangekeken door een mevrouw die stond te wachten. Ik hoopte maar dat ze ook kleinkinderen heeft.